در ایران، سنجش کیفیت زندگی به شکلی جامع و هدفمند در مقیاس های کوچکتر از شهر انجام نشده است. علاوه براین کیفیت زندگی شهری معمولاً یا بر اساس شاخص های عینی و با استفاده از داده های ثانویه و یا با استفاده از شاخص های ذهنی از دیدگاه ساکنان و ارزیابی میزان رضایت آنها از زندگی شهری سنجش می شود. به ندرت شاخص های عینی و ذهنی کیفیت زندگی در ارتباط با یکدیگر به کار گرفته می شوند. این در حالیست که سنجش همزمان آنها و تلفیق کیفیت زندگی عینی و ذهنی با یکدیگر، حالت هایی از کیفیت زندگی را روشن می سازد که درونداد مهمی برای سیاست گذاران و برنامه ریزان شهری می باشند که توسط آنها مشکلات نواحی، دلیل نارضایتی و اولویت های شهروندان در زندگی را تشخیص دهند.

منطقه 10 شهر تهران، منطقه ای با ده محله و با فعالیت غالب مسکونی می باشد که در طول زمان با مشکلات اجتماعی و کالبدی بسیاری مواجه بوده است.  لذا، برنامه ریزی برای ارتقای کیفیت زندگی در محلات آن مستلزم سنجش کیفیت زندگی با استفاده از شاخص های عینی و ذهنی به طور همزمان می باشد تا محلات دارای اولویت، به منظور ارائه راهبردهای ارتقای کیفیت زندگی تعیین گشته و برنامه ریزی ارتقای کیفیت زندگی برای محلات موردنظر صورت گیرد.

فهرست مطالب
فصل اول- کلیات پژوهش    1
1-1-مقدمه    2
2-1-سابقه و ضرورت پژوهش    2
3-1- مشکل پژوهش    4
4-1- اهدف پژوهش    4
1-4-1-هدف اصلی    4
2-4-2- اهداف فرعی    4
5-1- پرسش های پژوهش    5
6-1- فرضیه های پژوهش    6
7-1- تعریف اصطلاحات کلیدی پایان نامه    7
8-1- روش شناسی پژوهش    8
1-8-1- منابع داده ها و روش های جمع آوری آنها    8
2-8-1- تحلیل داده ها    9
3-8-1-  روش های تجویز راهکارها و راه حل ها در مرحله تجویز    15
9-1- ساختار پایان نامه    15

منابع